Αν και πολλοί φιλόσοφοι της αρχαιότητας μελέτησαν τον ψυχολογικό παράγοντα παραδόξως θεωρείται θεμελιωτής της ο Επίκουρος. Στην πραγματικότητα ο Ιπποκράτης αλλά και ο Θεόφραστος που θεωρείται καθόλου άδικα ο πατέρας της επιστήμης της Γεωπονίας αλλά και όλοι οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας μελέτησαν τον ψυχολογικό παράγοντα. Αυτός όμως που πρώτος όρισε μια μορφή άτυπου διαχωρισμού της ψυχής είναι ο Πλάτωνας. Χώρισε λοιπόν την ψυχή σε τρία μέρη ορίζοντας αυτά ως λογικό το μέρος εκείνο της ψυχής ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ το οποίο ορίζει την πηγή από την οποία προέρχονται οι λογισμοί, θυμικό το μέρος της ψυχής το οποίο ορίζει τις μνήμες και επιθυμητικό εκείνο το μέρος της ψυχής το οποίο ορίζει τις επιθυμίες.
Παρατηρώντας λοιπόν τους νεώτερους ψυχολόγους είδα να διαχωρίζουν την ψυχή σε συνείδηση και υποσυνείδητο αλλά και άλλες ΑΗΔΙΕΣ οι οποίες ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ έχουν. Το υποσυνείδητο μπορεί να οριστεί ως αυτό που βρίσκεται κάτω από το συνειδητό και ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορεί να υπάρχει πέρα από το συνειδητό είναι ΤΟ ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. Ως υποσυνείδητο ορίζουν οι επιστήμονες αυτό που ορίζει τις αυθόρμητες επιλογές αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι κάτι το ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ καθώς κάθε επιλογή μπορεί και έχει πηγή κάποιους λογισμούς που βρίσκονται βαθιά στα έγκατα της σκέψης και λαμβάνουν χώρα σε αστραπιαίες στιγμές δίχως να γίνονται αντιληπτές. Δηλαδή δεν είναι ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ κάτι που κρύβεται κάτω από την συνείδηση αλλά ΛΟΓΙΣΜΟΙ οι οποίοι εξέρχονται αυθόρμητα αλλά και ΤΑΧΥΤΑΤΑ και έχουν πηγή τον τρόπο σκέψης που έχει επιλέξει ή έχει διδαχθεί το άτομο.
Γνωρίζω ότι τα παραπάνω ξενίζουν τους περισσότερους αλλά αν μελετήσουν λίγο τον Φρόυντ θα δουν ότι σχεδόν με παρόμοιο τρόπο ανέλυε τα σχετικά.
Ο Πλάτωνας λοιπόν όρισε ως λογικό το τμήμα εκείνο της ψυχής το οποίο ουσιαστικά είναι ο νους καθώς από τον νου εξάγονται ΟΛΟΙ οι λογισμοί. Οι μνήμες και οι επιθυμίες όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Έτσι τι θυμικό ορίζει ουσιαστικά συμπεριφορές που προέρχονται από τις μνήμες και είναι αυτό που οι σύγχρονοι ονόμασαν υποσυνείδητο αν και ο ορισμός τους ΔΕΝ ΕΦΑΠΤΕΤΑΙ της έννοιας που ορίζεται από την λέξη που επιλέχθηκε. Αντίθετα το θυμικό ορίζει πολλά περισσότερα στον ψυχολογικό παράγοντα καθώς ορίζει τόσο τις μνήμες όσο και τις αισθήσεις καθώς χωρίς την μνήμη η αίσθηση δεν μπορεί να διαχωρίζεται σε επιθυμητή και μη. Με την εισαγωγή των επιθυμιών αναδεικνύω την άμεση σχέση της μνήμης με την επιθυμία στον ορισμό της αισθαντικότητας. Για να γίνω κατανοητός λοιπόν θέλω να σκεφτείτε πως θα ξεχωρίζατε το γλυκό αν δεν θυμόσασταν την αίσθηση του γλυκού ή πως θα ξεχωρίζατε την διαφορετικότητα του αλμυρού αν δεν θυμόσασταν μία πρότερη γεύση. Ανάλογα λοιπόν οι μνήμες ορίζουν την ύπαρξη των αισθήσεων και εδώ κάπου θέλω να θυμίσω τον διαχωρισμό της ψυχής όπως περιγράφονταν σε βιβλία θρησκευτικών της δεκαετίας του ‘60 και του ’70 τα οποία καταργήθηκαν καθώς θεωρήθηκαν ανίδεοι αυτοί που έγραψαν τα σχετικά γιατί δεν έφεραν τίτλους της επιστήμης της ψυχολογίας. Ο διαχωρισμός αυτός ορίζει την ψυχή αποτελούμενη από τον νου και την καρδιά. Ο νους σκέφτεται και η καρδιά αισθάνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου