Διαχείριση ενδοοικογενειακών κρίσεων

Φίλοι μου

Σήμερα θέλησα να θίξω αυτό το περίεργο θέμα το οποίο όλους έπρεπε να μας απασχολεί.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί εμπρός σε κατάσταση θυμού και προκαλέσαμε επίσης τον θυμό του συντρόφου, του φίλου του πατέρα ή του αδερφού μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει μια συνεχή διαμάχη με ανταπαντήσεις και συχνά υπάρχουν και χειροδικίες οι οποίες οδηγούν ακόμη και σε φόνους.

Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει όμως για να μην υπάρχουν τέτοιες κρίσεις στην οικογένεια;

Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να γίνουν πολλά, αλλά ότι γίνει μπορεί να αποτελέσει μια εμπειρία η οποία θα είναι οδηγός σε κάθε κρίση που θα ακολουθήσει.

Η απαρχή πάντων είναι η αοργησία και όπως την έχω περιγράψει ήδη. Αν ο ένας από τους δύο μετέχοντες διατηρήσει την ψυχραιμία του τότε θα υπάρξει το πρώτο λιθάρι εκτόνωσης της κρίσης. Στη συνέχεια χρειάζεται η υπομονή αφού οι εξάρσεις του συντρόφου μπορεί να συνεχίζονται για αρκετή ώρα.

Η φυγή δεν είναι λύση αλλά θα παρατείνει την επίλυση του προβλήματος το οποίο ενδεχόμενα θα εντείνεται στη συνέχεια και θα γιγαντώνεται με τον καιρό. Στο διάστημα αυτό θα χάνεται η αγάπη και ελάχιστη σημασία έχει αν την θέση το παίρνει το μίσος. Αν συμβεί αυτό τότε το μίσος θα είναι καλλιεργούμενο και θα φέρει μαθηματικά τον βρασμό ψυχής και τελικά το έγκλημα.

Το πρώτο λοιπόν που θα πρέπει να κάνει ο ψυχραιμότερος είναι να ζητήσει συγνώμη σε ένδειξη ταπεινότητας. Αυτή η ταπεινότητα αν είναι αμοιβαία τότε το αποτέλεσμα θα είναι η εκτόνωση της κατάστασης. Αν επέρχεται μόνο από το ένα άτομο τότε μαθηματικά αυτό θα είναι δυστυχισμένο. Ωστόσο και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει μια αχτίδα φωτός και αυτή είναι η διδασκαλία της κλίμακας την οποία πρέπει να καλλιεργήσει και αν μπορεί βέβαια ο σύντροφος στην συνήθως εκρηκτική σύντροφο η οποία θέλει υποχείριο όργανο τον άντρα της.

Με τα χρόνια έχω παρατηρήσει τις σχέσεις των ανθρώπων και ξέρω πως οι γυναίκες σχεδόν όλες θέλουν να έχουν το πάνω χέρι στην σχέση τους. Συχνά χάνουν την μεγάλη αγάπη στην προσπάθεια να κερδίσουν το παιχνίδι από την αρχή. Συχνά βρίσκουν συντρόφους που αγαπούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους και το αποτέλεσμα είναι αντί να κοιτάξουν να ορίσουν μια ευτυχία τελικά ορίζουν την δυστυχία τους, η οποία καταλήγει σε διαζύγιο αφού ΚΑΝΕΙΣ δεν αντέχει την σκλαβιά αιώνια.

Υπάρχει και η περίπτωση που θα πρέπει να διαχειριστεί το άτομο μια κρίση μεταξύ των παιδιών του. Σε αυτήν την περίπτωση θα είναι ολέθριο το λάθος να τιμωρήσει τον ένοχο ή να χαϊδέψει το θύμα της κρίσης αυτής.

Συχνά στον στρατό σε αυτές τις περιπτώσεις τιμωρούνται ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ όπως είναι το ορθό αν και δεν είναι απόλυτα δίκαιο. Αυτό γιατί θα κάνει κακό στον ψυχισμό του καθενός ξεχωριστά η τιμωρία και θα καλλιεργήσει την ικανοποίηση στο θύμα και την επιπλέον έχθρα στον θύτη. Αν λοιπόν τιμωρηθούν και οι δύο, αυτό θα γίνει γιατί το θύμα θα έχει έστω την απειροελάχιστη συμμετοχή και θα πρέπει στη συνέχεια να οριοθετηθεί η συγνώμη ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.

Η συγνώμη σε κάθε περίπτωση είναι αυτή που υποθάλπεται την καλλιέργεια της ταπεινότητας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τελικά να αποφεύγεται ο διαπληκτισμός ο οποίος θα οδηγήσει σε νέες διαμάχες και έτσι θα οριστεί μια ειρήνη στην οποία αν καλλιεργηθεί σωστά η αγάπη, τότε θα προκύψουν μαθηματικά άνθρωποι με ακέραιο χαρακτήρα και με ανεπτυγμένες πολλές από τις αρετές.

Φυσικά το θύμα ορθό να είναι να υποκύπτει για να μην κάνει κακό στον θύτη και αυτό κατά πως διδάχθηκε από την παραβολή του δούλου ο οποίος δεν σηκώνει το χέρι να χτυπήσει τον αφέντη και όπως διδάχθηκε αυτή από τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Η αυτοδικία ΠΑΝΤΑ είναι έκφανση μίσους και θα είναι η πρώτη που θα πρέπει να αποφεύγεται και όταν κάποιος δει τα παιδιά του να θέλουν να αυτοδικήσουν θα πρέπει να τους διδάξει την αποδοχή με ταπεινότητα της κατάστασης που υπάρχει με καλλιέργεια της συγχώρεσης, η οποία θα αποτελέσει και το αίτιο ηρεμίας της ψυχής.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που ξέχασα και αυτό θα ήθελα να προκύψει μέσα από μια συζήτηση.