Η ψυχολογία τα αρχαία χρόνια και η μελέτη αυτής από τους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας

Αν και πολλοί φιλόσοφοι της αρχαιότητας μελέτησαν τον ψυχολογικό παράγοντα παραδόξως θεωρείται θεμελιωτής της ο Επίκουρος. Στην πραγματικότητα ο Ιπποκράτης αλλά και ο Θεόφραστος που θεωρείται καθόλου άδικα ο πατέρας της επιστήμης της Γεωπονίας αλλά και όλοι οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας μελέτησαν τον ψυχολογικό παράγοντα. Αυτός όμως που πρώτος όρισε μια μορφή άτυπου διαχωρισμού της ψυχής είναι ο Πλάτωνας. Χώρισε λοιπόν την ψυχή σε τρία μέρη ορίζοντας αυτά ως λογικό το μέρος εκείνο της ψυχής ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ το οποίο ορίζει την πηγή από την οποία προέρχονται οι λογισμοί, θυμικό το μέρος της ψυχής το οποίο ορίζει τις μνήμες και επιθυμητικό εκείνο το μέρος της ψυχής το οποίο ορίζει τις επιθυμίες.

Παρατηρώντας λοιπόν τους νεώτερους ψυχολόγους είδα να διαχωρίζουν την ψυχή σε συνείδηση και υποσυνείδητο αλλά και άλλες ΑΗΔΙΕΣ οι οποίες ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ έχουν. Το υποσυνείδητο μπορεί να οριστεί ως αυτό που βρίσκεται κάτω από το συνειδητό και ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορεί να υπάρχει πέρα από το συνειδητό είναι ΤΟ ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. Ως υποσυνείδητο ορίζουν οι επιστήμονες αυτό που ορίζει τις αυθόρμητες επιλογές αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι κάτι το ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ καθώς κάθε επιλογή μπορεί και έχει πηγή κάποιους λογισμούς που βρίσκονται βαθιά στα έγκατα της σκέψης και λαμβάνουν χώρα σε αστραπιαίες στιγμές δίχως να γίνονται αντιληπτές. Δηλαδή δεν είναι ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ κάτι που κρύβεται κάτω από την συνείδηση αλλά ΛΟΓΙΣΜΟΙ οι οποίοι εξέρχονται αυθόρμητα αλλά και ΤΑΧΥΤΑΤΑ και έχουν πηγή τον τρόπο σκέψης που έχει επιλέξει ή έχει διδαχθεί το άτομο.

Γνωρίζω ότι τα παραπάνω ξενίζουν τους περισσότερους αλλά αν μελετήσουν λίγο τον Φρόυντ θα δουν ότι σχεδόν με παρόμοιο τρόπο ανέλυε τα σχετικά.
Ο Πλάτωνας λοιπόν όρισε ως λογικό το τμήμα εκείνο της ψυχής το οποίο ουσιαστικά είναι ο νους καθώς από τον νου εξάγονται ΟΛΟΙ οι λογισμοί. Οι μνήμες και οι επιθυμίες όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Έτσι τι θυμικό ορίζει ουσιαστικά συμπεριφορές που προέρχονται από τις μνήμες και είναι αυτό που οι σύγχρονοι ονόμασαν υποσυνείδητο αν και ο ορισμός τους ΔΕΝ ΕΦΑΠΤΕΤΑΙ της έννοιας που ορίζεται από την λέξη που επιλέχθηκε. Αντίθετα το θυμικό ορίζει πολλά περισσότερα στον ψυχολογικό παράγοντα καθώς ορίζει τόσο τις μνήμες όσο και τις αισθήσεις καθώς χωρίς την μνήμη η αίσθηση δεν μπορεί να διαχωρίζεται σε επιθυμητή και μη. Με την εισαγωγή των επιθυμιών αναδεικνύω την άμεση σχέση της μνήμης με την επιθυμία στον ορισμό της αισθαντικότητας. Για να γίνω κατανοητός λοιπόν θέλω να σκεφτείτε πως θα ξεχωρίζατε το γλυκό αν δεν θυμόσασταν την αίσθηση του γλυκού ή πως θα ξεχωρίζατε την διαφορετικότητα του αλμυρού αν δεν θυμόσασταν μία πρότερη γεύση. Ανάλογα λοιπόν οι μνήμες ορίζουν την ύπαρξη των αισθήσεων και εδώ κάπου θέλω να θυμίσω τον διαχωρισμό της ψυχής όπως περιγράφονταν σε βιβλία θρησκευτικών της δεκαετίας του ‘60 και του ’70 τα οποία καταργήθηκαν καθώς θεωρήθηκαν ανίδεοι αυτοί που έγραψαν τα σχετικά γιατί δεν έφεραν τίτλους της επιστήμης της ψυχολογίας. Ο διαχωρισμός αυτός ορίζει την ψυχή αποτελούμενη από τον νου και την καρδιά. Ο νους σκέφτεται και η καρδιά αισθάνεται.

Η γονική νουθεσία και η ψεύτικη ανελευθερία που συχνά υφίσταται

Η παρούσα δημοσίευση είναι ένα τμήμα ενός κεφαλαίου της ΝΕΑΣ μου πραγματείας περί ελευθερίας. Έχει κατεύθυνση ψυχολογίας των νέων και θεώρησα ότι πρέπει να δημοσιεύσω τα σχετικά ξέχωρα γιατί είδα τηλεοπτικά πολλάκις να δίνονται συμβουλές και προτροπές από ψυχολόγους οι οποίες είναι ΑΝΕΥΘΥΝΕΣ για την πορεία της ζωής των νέων.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις λοιπόν που τα παιδιά αισθάνονται ανελεύθερα λόγω της γονικής νουθεσίας. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ανελευθερία σε κάθε περίπτωση καθώς συχνά οι προτροπές για συνετή ζωή δεν ορίζουν απαγορευτική πορεία των παιδιών στην ζωή τους, αλλά απλά συμβουλές. Εδώ οφείλω να τονίσω το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ που εκφράζεται από ορισμένους νέους που τυφλά αποδέχονται τον σοφιστικό λόγο ανεύθυνων ανθρώπων που όρισαν ως ανελευθερία ακόμη και την νουθεσία των γονέων. Η έκφραση που ακούγεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι «αφήστε με να κάνω το λάθος» και εδώ είναι το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ των νέων που ζητούν από τους γονείς τους να εγκληματήσουν εις βάρος τους αφήνοντας αυτούς να πέσουν στον γκρεμό μην δίνοντας μια χείρα βοηθείας.

Η φράση αυτή των νέων ορίστηκε από ΑΝΕΥΘΥΝΑ ΑΤΟΜΑ τα οποία επέλεξαν ή πείστηκαν με την χρήση της φράσης αυτής, να ορίσουν πορεία προς πράξεις τις οποίες ο Αριστοτέλης ονόμαζε «κακίες» δηλαδή προς πράξεις αντίθετες των αρετών. Πείθονται λοιπόν οι νέοι και εισάγουν την σκέψη τους προτρέποντας τους γονείς να τους αφήσουν να βαδίζουν στα μονοπάτια τα οποία δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν, μονοπάτια από τα οποία οι γονείς πέρασαν και βίωσαν την οδυνηρότητα αυτών. Με τον τρόπο αυτός καραδοκούν στην γωνιά αυτοί που πείθουν τους νέους να δοκιμάζουν τις ανήθικες πράξεις, είτε ηδονών είτε άλλες πράξεις, και εκμεταλλεύονται αυτούς τους ανεύθυνους όσοι θέλουν να ωφεληθούν αδιαφορώντας για την κατάπτωση της κοινωνίας της οποία προάγουν.

Είναι συνετό λοιπόν οι νέοι να δέχονται τις συμβουλές των γονέων και με σύνεση αλλά και σωφροσύνη να προχωρούν την πορεία της ζωής τους με κατεύθυνση αρετών. Με την αναζήτηση της αρετής οδηγούνται σε πράξεις από τις οποίες θα αποδώσουν και θα λάβουν αγάπη και με τον τρόπο αυτό θα οριοθετήσουν ΑΝΩΤΕΡΕΣ ελευθερίες και όπως θα εξηγήσω σε επόμενο κεφάλαιο.

Φυσικά η πιεστική γονική νουθεσία είναι όντος ανελευθερία και καλό είναι οι γονείς να νουθετούν με συμβουλές και να επιτρέπουν στο παιδί την κακοτοπιά ελπίζοντας ότι θα μάθει από το «πέσιμο». Όταν το παιδί τους σκοντάψει και πέσει, αντί να το μαλώσουν γιατί έπεσε είναι καλό να είναι εκεί για να το βοηθήσουν να σηκωθεί και να συνεχίζουν να δίνουν συμβουλές οι οποίες θα προάγουν την σύνεση στο παιδί τους.

Όταν ο γονέας απαγορέψει το διάβα του παιδιού από ένα μονοπάτι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το παιδί μην γνωρίζοντας το γιατί δεν πρέπει να διαβεί αυτήν την πορεία, θα το διαβεί και θα οδηγηθεί στην κατάπτωση τελικά καθώς δεν θα επιλέξει την σύνεση στην πορεία του. Αν το παιδί διδαχθεί από τα λάθη των άλλων μελών της τοπική ή μακρύτερης κοινωνίας, τότε είναι πολλές οι πιθανότητες να μην επιλέξει την καταστροφική πορεία δοκιμάζοντας, καθώς θα έχει γνωρίσει τα παθήματα των άλλων και δεν θα θέλει να πάθει τα ίδια. Αν βέβαια δεν διαθέτει σύνεση τότε ελπίζουμε απλά να μάθει μόνο του το παιδί από τα μαθήματα και φροντίζουμε να του δείξουμε πως να ατσαλωθεί σαν χαρακτήρας από αυτά. Είναι προτιμότερο λοιπόν να του δείξουμε τον δρόμο της σκληραγώγησης και όταν το παιδί ορίσει ανυπακοή, αντί να το μαλώνουμε ή να γκρινιάζουμε για ότι έπραξε ήδη, δηλαδή για γεγονός το οποίο είναι ήδη τετελεσμένο και επομένως μη αναστρέψιμο.

Η χρήση του εκβιασμού στον κύκλο των φίλων και ειδικά στα ζευγάρια

Φίλοι μου

Παρατήρησα μελετώντας τους φίλους μου και τις καταστάσεις που διέπονται ανάμεσα σε ζευγάρια που καυγαδίζουν να χρησιμοποιείται το φαινόμενο που λέγεται εκβιασμός.

Συχνά λοιπόν ο πατέρας ή η μητέρα βρίσκονται να εκβιάζουν το παιδί άμεσα ή έμμεσα για να πράξει κάτι το οποίο θεωρούν ότι πρέπει να μάθει, γιατί είναι σωστό. Εμμέσως μπορεί να αποτελέσει το στοιχείο αυτό μία διδασκαλία αρετής, αλλά χρειάζεται εξαιρετική προσοχή στην χρήση του εκβιασμού και πάντα πρέπει να ακολουθεί η επιβράβευση για να μην μένει η πικρία του εξαναγκασμού στο παιδί ή και στους μεγαλύτερους.

Τι γίνεται όμως όταν ο εκβιασμός χρησιμοποιείται από τους συντρόφους ή τους φίλους;

Συχνά λοιπόν συναντά κάποιος συντρόφους να απειλεί ο ένας τον άλλο με χωρισμό αν δεν γίνει αυτό που ζητάει ο εκάστοτε εκβιαστής. Επίσης συχνά βλέπουμε να ζητούν την αποκοπή δεσμών φιλίας με την φράση "ή αυτός ή εγώ". Εκβιάζουν λοιπόν ακόμη και φίλοι έτερους φίλους για να κόψουν δεσμούς με πρόσωπα τα οποία δεν συμπαθούν για λόγους συχνά ακατανόητους αν και τις περισσότερες φορές είναι απλά μία ζηλοφροσύνη.

Η μεγαλύτερη απόδοση αγάπης στον σύντροφο είναι η αυτοθυσία εκείνη η οποία ορίζεται ως υποταγή στο θέλω του συντρόφου αγνοώντας το δικό μου. Αυτός δίδαξε ο Απόστολος Παύλος και ανάλογες διδασκαλίες αγάπης δεν έγιναν αποδεκτές από ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το εγώ και να φτάσουν στο εμείς το οποίο διέπει τις σχέσεις ανθρώπων που θέλουν να λέγονται φίλοι ή σύντροφοι.

Διαχείριση ενδοοικογενειακών κρίσεων

Φίλοι μου

Σήμερα θέλησα να θίξω αυτό το περίεργο θέμα το οποίο όλους έπρεπε να μας απασχολεί.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί εμπρός σε κατάσταση θυμού και προκαλέσαμε επίσης τον θυμό του συντρόφου, του φίλου του πατέρα ή του αδερφού μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει μια συνεχή διαμάχη με ανταπαντήσεις και συχνά υπάρχουν και χειροδικίες οι οποίες οδηγούν ακόμη και σε φόνους.

Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει όμως για να μην υπάρχουν τέτοιες κρίσεις στην οικογένεια;

Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να γίνουν πολλά, αλλά ότι γίνει μπορεί να αποτελέσει μια εμπειρία η οποία θα είναι οδηγός σε κάθε κρίση που θα ακολουθήσει.

Η απαρχή πάντων είναι η αοργησία και όπως την έχω περιγράψει ήδη. Αν ο ένας από τους δύο μετέχοντες διατηρήσει την ψυχραιμία του τότε θα υπάρξει το πρώτο λιθάρι εκτόνωσης της κρίσης. Στη συνέχεια χρειάζεται η υπομονή αφού οι εξάρσεις του συντρόφου μπορεί να συνεχίζονται για αρκετή ώρα.

Η φυγή δεν είναι λύση αλλά θα παρατείνει την επίλυση του προβλήματος το οποίο ενδεχόμενα θα εντείνεται στη συνέχεια και θα γιγαντώνεται με τον καιρό. Στο διάστημα αυτό θα χάνεται η αγάπη και ελάχιστη σημασία έχει αν την θέση το παίρνει το μίσος. Αν συμβεί αυτό τότε το μίσος θα είναι καλλιεργούμενο και θα φέρει μαθηματικά τον βρασμό ψυχής και τελικά το έγκλημα.

Το πρώτο λοιπόν που θα πρέπει να κάνει ο ψυχραιμότερος είναι να ζητήσει συγνώμη σε ένδειξη ταπεινότητας. Αυτή η ταπεινότητα αν είναι αμοιβαία τότε το αποτέλεσμα θα είναι η εκτόνωση της κατάστασης. Αν επέρχεται μόνο από το ένα άτομο τότε μαθηματικά αυτό θα είναι δυστυχισμένο. Ωστόσο και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει μια αχτίδα φωτός και αυτή είναι η διδασκαλία της κλίμακας την οποία πρέπει να καλλιεργήσει και αν μπορεί βέβαια ο σύντροφος στην συνήθως εκρηκτική σύντροφο η οποία θέλει υποχείριο όργανο τον άντρα της.

Με τα χρόνια έχω παρατηρήσει τις σχέσεις των ανθρώπων και ξέρω πως οι γυναίκες σχεδόν όλες θέλουν να έχουν το πάνω χέρι στην σχέση τους. Συχνά χάνουν την μεγάλη αγάπη στην προσπάθεια να κερδίσουν το παιχνίδι από την αρχή. Συχνά βρίσκουν συντρόφους που αγαπούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους και το αποτέλεσμα είναι αντί να κοιτάξουν να ορίσουν μια ευτυχία τελικά ορίζουν την δυστυχία τους, η οποία καταλήγει σε διαζύγιο αφού ΚΑΝΕΙΣ δεν αντέχει την σκλαβιά αιώνια.

Υπάρχει και η περίπτωση που θα πρέπει να διαχειριστεί το άτομο μια κρίση μεταξύ των παιδιών του. Σε αυτήν την περίπτωση θα είναι ολέθριο το λάθος να τιμωρήσει τον ένοχο ή να χαϊδέψει το θύμα της κρίσης αυτής.

Συχνά στον στρατό σε αυτές τις περιπτώσεις τιμωρούνται ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ όπως είναι το ορθό αν και δεν είναι απόλυτα δίκαιο. Αυτό γιατί θα κάνει κακό στον ψυχισμό του καθενός ξεχωριστά η τιμωρία και θα καλλιεργήσει την ικανοποίηση στο θύμα και την επιπλέον έχθρα στον θύτη. Αν λοιπόν τιμωρηθούν και οι δύο, αυτό θα γίνει γιατί το θύμα θα έχει έστω την απειροελάχιστη συμμετοχή και θα πρέπει στη συνέχεια να οριοθετηθεί η συγνώμη ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.

Η συγνώμη σε κάθε περίπτωση είναι αυτή που υποθάλπεται την καλλιέργεια της ταπεινότητας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τελικά να αποφεύγεται ο διαπληκτισμός ο οποίος θα οδηγήσει σε νέες διαμάχες και έτσι θα οριστεί μια ειρήνη στην οποία αν καλλιεργηθεί σωστά η αγάπη, τότε θα προκύψουν μαθηματικά άνθρωποι με ακέραιο χαρακτήρα και με ανεπτυγμένες πολλές από τις αρετές.

Φυσικά το θύμα ορθό να είναι να υποκύπτει για να μην κάνει κακό στον θύτη και αυτό κατά πως διδάχθηκε από την παραβολή του δούλου ο οποίος δεν σηκώνει το χέρι να χτυπήσει τον αφέντη και όπως διδάχθηκε αυτή από τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Η αυτοδικία ΠΑΝΤΑ είναι έκφανση μίσους και θα είναι η πρώτη που θα πρέπει να αποφεύγεται και όταν κάποιος δει τα παιδιά του να θέλουν να αυτοδικήσουν θα πρέπει να τους διδάξει την αποδοχή με ταπεινότητα της κατάστασης που υπάρχει με καλλιέργεια της συγχώρεσης, η οποία θα αποτελέσει και το αίτιο ηρεμίας της ψυχής.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που ξέχασα και αυτό θα ήθελα να προκύψει μέσα από μια συζήτηση.

Το φαινόμενο του μιμιτισμού και πως επιδρά στον έλεγχο των μαζών (μέρος δεύτερο)

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της αναφοράς μου θα επεκταθώ στις επιπτώσεις του μιμιτισμού στους μεγάλους.

Τα παιδιά επειδή βρίσκονται σε συνεχή μάθηση επιλέγουν διαμέσω του μιμιτισμού να φτάσουν στη μάθηση δοκιμάζοντας μιμούμενοι τις εμπειρίες των μεγαλυτέρων με αποτέλεσμα στο μέλλον να καλούνται να αποβάλλουν τα σκουπίδια που τους εισήγαγαν άθελά τους οι γονείς και οι δασκάλοι τους. Οι μεγάλοι όμως γιατί παρασύρονται από τις μάζες μιμούμενοι αδιακρίτως;;;;;;;;;;;

Παρατήρησα λοιπόν στην κοινωνία αλλά και στις μικροκοινωνίες τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με το φαινόμενο του μιμιτισμού με τρόπο που μοιάζει με ασθένεια την οποία ονόμασα "οξεία προβατίτιδα". Αν λοιπόν παρακολουθήσει κάποιος τα πρόβατα, αυτά σκύβουν και ακολουθούν ΤΥΦΛΑ το ένα το άλλο και τέλος τον αρχηγό. Ο άνθρωπος όμως διακρίνεται από ελευθεροβουλία και θεωρώ ότι είναι ΑΚΡΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ να συμπεριφέρεται σανν πρόβατο ακολουθώντας τυφλά όσους ανάγονται ως αρχηγοί. Τα πρόβατα αλλάζουν αρχηγό συχνά και έτσι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο επιλέγουν να αλλάξουν αρχηγό.

Σήμερα λοιπόν βγαίνουν άνθρωπο τηλεοπτικά και στο διαδύκτιο και προσπαθούν να ελέγξουν τις μάζες με στόχο την ατομική τους κερδοσκοπία. Αυτοί διακρίνονται σε:

-Πολιτικούς
-Πατέρες των θρησκειών και ΨΕΥΔΟΠΑΤΕΡΕΣ
-Δημοσιογράφους
-Διαφημιστές και Καναλάρχες
-Οικολογικές οργανώσεις

-και άλλες μικρότερες ομάδες ανθρώπων που συχνά ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΝ βοήθεια αλλά ΑΠΑΙΤΟΥΝ με τρόπο ο οποίος είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ.

Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος να ακολουθεί τυφλά και άβουλα την πρώτη ωραιοποιημένη θεωρία που του σερβίρουν οι επιτήδιοι;

Γιατί να μην αναπτύσσει ο άνθρωπος μία κριτική ικανότητα ώστε να μάθει και να προσέχει να μην επηρεάζεται από συναισθηματισμούς και τα συναφή;;;

Σε μία συζήτηση που έχω με μια διαδυκτιακή φίλη, η φίλη αυτή μου θύμισε τον τρόπο που σκέφτονταν και δρούσαν οι αρχαίοι, κάτι που πριοέκυψε από μία μελέτη της, από αυτές που ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ και αυτό γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ φιλοσοφίας αλλά ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ οι οποίοι ΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία. Η ΥΠΕΡΟΧΗ αυτή κυρία αναζητά ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΟΦΙΑ στις γραφές και δεν άποστηθίζει αβούλως όσα μελετά αλλά προσπαθεί να φτάσει ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΝΟΗΣΗ όπως δεν έχουν φτάσει πολλοί από τους πτυχιούχους σχολών φιλοσοφίας με πτυχεία τα οποία απόκτησαν δια της παπαγαλιστεί μάθησης των κειμένω και ΜΗΝ ΑΠΟΚΤΩΝΤΑΣ ΒΑΘΙΑ ΝΟΗΣΗ δηλαδή μην φτάνοντας στην επίγνωση ή απλά στο "λάθε βιώσας" της υπό διαπραγμάτευσης έννοιας.

Οι αρχαίοι λοιπόν ΓΝΩΡΙΖΑΝ πιστεύω ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑ ΘΕΟ ότι ο εγκέφαλος διαχωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα από αυτά το δεξί ορίζει τις συναισθηματικές λειτουργίες και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη που μας μετέφερε την σχετική γνώση και το αριστερό τις λογικές μας λειτουργίες. Δεν είναι τυχαίο που οι Έλληνες έγραφαν από αριστερά προς τα δεξιά και αυτό γιατί πίστευαν ότι πρέπει το λογικό να προηγείται του συνασθηματικού.

Στην ψυχολογία έχει παρατηρηθεί μία κίνηση των ουσιών κατά τις στιγμές που αιθάνεται και αυτές οι ουσίες πηγάζουν από τον εγκέφαλο και μάλιστα από το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ. Υπάρχουν σχετικές εργασίες επιστημόνων και θα παρακαλούσα να μην αμφισβητηθεί αυτό, γιατί απλά ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΥΨΟΣ που έχει φτάσει σήμερα η έρευνα, αφού ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΝΗΜΕΡΩΤΟΙ οι περισσότεροι, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ αλλά ΟΧΙ ΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ οι οποίοι έχουν επαφή με τις σχετικές δημοσιεύσεις, τις οποίες συχνά ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ να παρακολουθήσουν με τον ρυθμό που παρουσιάζονται σήμερα οι ανακαλύψεις. Μην ανάγεστε λοιπόν ως παντογνώστες όπως στο παρελθόν ορισμένοι.

Επιστρέφω λοιπόν στο θέμα μας και φυσικά όταν η λογική προγείται του συναισθήματος τότε συχνά αποφεύγονται οι κακοτοπιές. Για να συμβεί αυτό πρέπει το άτομο να έχει μάθει να μην επηρεάζεται από συναισθηματισμούς, αλλά και πάλι πρέπει να έχει ως πορεία την αρετή και αυτό γιατί μπορεί με τον τρόπο απεμπλοκής από το συναίσθημα να υποπέσει σε προκλήσεις βλαβών στον συνάνθρωπο. Η πορεία αρετής ορίζεται από ένα σύνολο παραγόντων οι οποίοι ΟΛΟΙ διδάσκονται από την Κλίμακα της Ορθοδοξίας.

Κλείνω αυτό το μικρό αφιέρωμα στο φαινόμενο του μιμιτισμού με την ΕΛΠΙΔΑ ότι όλο και λιγότεροι θα παρασύρεστε από τις μάζες αβούλως ορμόμενοι σε αγώνες δια της οχλαγωγίας, συχνά ΜΗ ΟΡΘΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ. Συχνά οι εργατοπατέρες όταν πετυχαίνουν την χειραγώγηση των μαζών απολαμβάνουν στην συνέχεια μία βουλευτική έδρα ορίζοντας την πορεία της ζωής τους με την ΣΥΝΕΧΗ ΤΕΜΠΕΛΙΑ, αφού συχνά ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ όπου έχουνβ οριστεί ως αντιπρόσωποι με αποτέλεσμα ο ναός της Δημοκρατίας να είναι δίχως αντιπροσώπους τις ώρες λειτουργίας του ή οι αντιπρόωποι αυτοί να μιμούνται λεκτικά τον αρχηγό για να είναι ικανοποιημένος αυτός ελπίζοντας σε ένα υπουργείο μελλοντικά.

Το φαινόμενο του μιμιτισμού και πως επιδρά στον έλεγχο των μαζών(Μέρος Α')

Αρχικά θα κάνω μία εισαγωγή με τον διαχωρισμό της βούλησης μία έννοια η οποία στρεβλώθηκε από τον Καντ, ο οποίος προσπάθησε να παρακάμψει τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και ειδικά τον Αριστοτέλη. Θα ήθελα λοιπόν να ορίσω την βούληση σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ και όπως ορίστηκε η ανάλυση ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑΣ από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.

Η βούληση διακρίνεται στην αυτόβουλη και στην ετερόβουλη.
Η αυτόβουλη διαχωρίζεται στην αυθόρμητη ή μηχανιστική βούληση και στην ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥ από τον νου βούληση. Είναι προφανές λοιπόν ότι ο Καντ ανέλυσε ΜΟΝΟ την αυτόβουλη βούληση ορίζοντάς την ως εμπειρική και καθαρή που είναι ΑΥΤΟΥΣΙΟΣ ο διαχωρισμός που έδωσα και εγώ. Στην εμπειρική εισήγαγε την έννοια της εξωτερικής βούλησης, κάτι που ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ και αυτό γιατί όσο αυξάνει η εμπειρικότητα τόσο περισσότερο η βούληση γίνεται ελεγχόμενη και έτσι είναι αδύνατο πια να χαρακτηριστεί εξωτερική.

Η ετερόβουλη βούληση έχει περισσότερους διαχωρισμούς οι οποίοι προκύπτουν ανάλογα με το αίτιο της δημιουργίας της. Προκύπτει από λογισμούς (=ΣΥΝΟΛΑ ΣΚΕΨΕΩΝ ΜΕ ΕΝΙΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ) τα οποία ορίζουν την ετερόβουλη βούληση, η οποία είναι ΞΕΧΩΡΗ κατηγορία και δεν συγκαταλέγεται στην εμπειρική και όπως ΑΥΘΕΡΕΤΑ θεώρησε ο Καντ από αδυναμία να κατανοήσει ότι συχνά οι εμπειρικότητα προκύπτει από βούληση εξωγενή την οποία ονομάζω ετερόβουλη βούληση και αφού προέρχεται από τις πεποιθήσεις και τις δομές τις εκάστοτε μικροκοινωνίας στην οποία ζει ο άνθρωπος.

Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά από τα αίτια τα οποία ορίζουν μία κατηγορία ετερόβουλης βούλησης:

- Οικονομικά αίτια.

- Κοινωνικά αίτια.

- Αίτια αναζήτησης ηδονών.

Προκύπτουν ένστικτα ικανοποίησης σε άτομα ψυχοπαθή που οδηγούν σε βιασμούς. Σπάνια οι βιαστές συγκαταλέγονται στους αβούλως ορμόμενους και είναι ένα απειροελάχιστο το ποσοστό εμφάνισης του φαινομένου.

- Πολιτικά αίτια.

- Διάφορα άλλα αίτια που προκύπτουν από το φαινόμενο ελέγχου των μαζών.

Η βούληση είναι ορθό να ορίζεται ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΝΟΥ και ΧΩΡΙΣ εξωγενής επιδράσεις που προκύπτουν από τις δομές της κοινωνίας. Είναι ορθό να επιλέγεται ο δρόμος της αγάπης ως αφετηρία λογισμών και με την Επιρροή που ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ το οποίο ΠΑΝΤΑ ΒΟΗΘΑΕΙ όσους επιλέγουν την αγάπη στην καρδιά τους, να συνεχίσουμε σε μια πορεία ΑΥΤΟΒΟΥΛΗ η οποία θα ορίζει την περηφάνια της ΚΑΘΑΡΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ που θα προκύπτει από την καλλιέργεια των αρετών στις οποίες ο αγώνας μας ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ.

Συνεχίζοντας να προσπαθώ να αφυπνίσω σκουντώντας τον νου ορισμένων, θα προσπαθήσω να εξηγήσω το φαινόμενο του ελέγχου των μαζών και πως προκύπτει, συνδέοντας την ικανότητα μάθησης του ανθρώπου με το φαινόμενο του μιμιτισμού το οποίο έχει κυριεύσει πολλούς ανθρώπους,οι οποίοι πλέον δείχνουν ότι λειτουργούν κάτω από μία εξωτερική βούληση την οποία εγώ θα ονόμαζα ετερόβουλη βούληση σε αντίθεση με τον Καντ και εξήγησα ήδη γιατί. Θα επαναλάβω λοιπόν ότι η εμπειρικότητα όσο αυξάνεται οδηγεί σε ελεγχόμενη βούληση με αποτέλεσμα αυτή να είναι αυτόβουλη βούληση ή καθαρή όπως την ονόμασε ο Καντ. Η εμπειρικότητα όμως που αποκτιέται από την εξωγενή επίδραση της γνώσης που λαμβάνει το κάθε άτομο και αρχικά είναι βούληση η οποία δεν συγκαταλέγεται ούτε σε εξωτερική ούτε σε εσωτερική γιατί μπορεί να προέρχεται από φαινόμενα τα οποία ανάγονται στην ικανότητα μιμιτισμού του ανθρώπου. Αυτήν την ικανότητα μπορεί κάποιος να την έχει εμφυσήσει με δόλιο τρόπο σε άλλους και έτσι αυτή η εξωτερική βούληση θα αναχθεί σε εμπειρικότητα και τελικά θα γίνει αυτόβουλη(καθαρή), αλλά η θέληση θα εξακολουθεί να έχει πηγή το εξωτερικό άτομο που επίδρασε για να οριστούν οι καταστάσεις της ελεγχόμενης θέλησης των θυμάτων που προέκυψαν λόγω μικρής ικανότητας στοχασμού και απλά επειδή ορισμένοι θέλοντας να τους έχουν υποχείρια όργανα, ΔΕΝ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ για την αφύπνιση του νου και όπως οι αρχαίοι ΔΙΔΑΞΑΝ με τις γνωστές ρήσεις και φιλοσοφίες που άφησαν για κληρονομιά μας.

Τα παραπάνω αποτελούν εξηγήσεις ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑ τον ορισμό της ετερόβουλης βούλησης και όπως την μελέτησα για πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη. Στη συνέχεια οι μελέτες μου τεκμηρίωσαν ακόμη περισσότερο την άποψη ότι ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ο Καντ όρισε διαχωρισμό της βούλησης διαφορετικά από τους προγενέστερους του, με αποτέλεσμα σήμερα λίγοι να μελετούν το φαινόμενο του ελέγχου των μαζών με στόχο για να αφυπνήσουν τον λαό ξεκινώντας από τα σχολεία, αλλά απλά ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ στους πολιτικούς και μελετούν την τέχνη αυτή για να ορίσουν τον έλεγχο των μαζών διαμέσω εκφράσεων που αγγίζουν την ψυχή ή με δόλιες μέθοδες που ξεκινούν από την χρήση του ψεύδους ή την κριτική προς άτομο νέο το οποίο ορίζουν ανίκανο, αλλά ΠΡΙΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ με στόχο απλά να μην καταφέρει να έχει απήχηση στον λαό.

Αν λοιπόν κάποιος παρακολουθήσει τα μωρά θα δει πόσο εύκολα μιμούνται ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή η μίμηση έχει αποτέλεσμα και αποκτούν μορφασμούς των γονέων ή εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι γονείς ή αν κοιτάξει κανείς ακόμη πιο βαθιά, θα δει ότι το παιδί μαθαίνει ακόμη και να αισθάνεται όπως οι γονείς. Έτσι μαθαίνει να αγαπά ή να μισεί ανάλογα με το ύψος της αγάπης ή του μίσους που θα συναντήσει στην οικογένεια και στον συνολικό περίγυρο.

Συχνά λοιπόν και όταν μεγαλώσει το παιδί μπορεί απλά με την δύναμη της συνήθειας να έχει λάβει κακή διδασκαλία και να ορίζει συμπεριφορές μίσους αν και το ίδιο το άτομο μπορεί να θέλει ΝΑ ΑΓΑΠΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ. Έτσι θα κληθεί να αποβάλλει τα σκουπίδια που του εμφύσησαν ορισμένοι, συχνά ΑΚΟΥΣΙΑ, αλλά μερικές φορές εκούσια, αφού συχνά ορισμένοι διδάσκουν τον τρόπο με τον οποίο θα μισεί το παιδί μαθαίνοντας την εκδίκηση και διατηρώντας την πληγή του μίσους στην καρδιά, μην επιτρέποντας το βάλσαμο που φέρνει η συγχώρεση να εισχωρήσει στα τρίσβαθα της ψυχής τους.

Με όλα αυτά και παρατηρώντας το καλλιεργούμενο μίσος του ρατσισμού τόσο το φυλλετικό όσο και αυτό που εκδηλώθηκε κατά των οικονικών μεταναστών, με θλίψη παρατηρώ την κοινωνία μας να οδεύει προς κελλιεργούμενο μίσος, μιας χώρας στην οποία η αγάπη και η αρετές που οδηγούν σε αυτήν, καλλιεργήθηκαν όσο ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ από τους αρχαίους Έλληνες. Η αποδοχή του Χριστιανισμού όρισε από τον λαό μας και η αγάπη ΦΩΛΕΙΑΣΕ στις ψυχές των ανθρώπων που έζησαν σε αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, στην οποία πολύ συχνά παρατηρήθηκε το φαινόμενο να συγχωρούν κυρίως Άγιοι ακόμη και τον φοινιά του αδερφού τους όπως οι Άγιοι Γεράσιμος και Διονύσιος ο Ζακυνθινός.

Το φαινόμενο του μιμιτισμού λοιπόν πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα να μην αναπτύσσεται άβουλα απο τα παιδιά μας, τα οποία μαθαίνουν στους παιδικούς σταθμούς να βρίζουν, όταν στο σπίτι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ ΒΡΙΣΙΑ και καλούνται οι συνετοί να αποβάλλουν πολλά από αυτά τα σκουπίδια που προκύπτουν από το φαινόμενο αυτό. Εκεί κάπου δεν χρειάζονται καυγάδες με τα παιδιά, αλλά ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ οι οποίες ορίζουν την ΣΥΝΕΣΗ του ανθρώπου που ΔΕΝ ΒΡΙΖΕΙ. 'Ετσι το παιδί ΘΑ ΜΑΘΕΙ ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ στους άλλους αυτό που δεν του αρέσει να του κάνουν αλλά και κανόνες συμπεριφοράς οι οποίοι θα στολίζουν την ψυχή του ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ.

ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ οδηγώντας τα στον στοχασμό των εννοιών και σε καταστάσεις οι οποίες δεν θα είναι οι δρόμοι της ΑΣΥΝΕΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ, αλλά απλά Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ και η ΗΔΟΝΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ η ψυχική, η οποία γεμίζει ΟΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ και σου προσδίδει την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ, όταν το μίσος αντίθετα θα σου αποφέρει πίεση και άγχος αλλά και άλλες ασθένειες που θα προκύψουν από τις δύο ΜΑΣΤΙΓΕΣ πλέον της κοινωνίας μας που είναι το άγχος και η ψυχολογική πίεση. Η άσκηση ελέγχου του νου θα ορίσει μία ΑΤΣΑΛΩΣΗ της ψυχής σε όσους δεν αποστρέψουν το βλέμα τους στο πρόβλημα και κοιτώντας την αλήθεια ΚΑΤΑΜΑΤΑ, θα φροντίσουν ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ με όπλο την ΥΠΟΜΟΝΗ και την ΕΛΠΙΔΑ. Έτσι μεγαλώντας θα μεγαλώσει η ΔΥΝΑΜΗ μέσα τους.

Η αυτογνωσία και πως ατσαλώνει ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

Τα παρακάτω αποτελούν απλά περιγραφή των αποτελεσμάτων εσώτερων αγώνων ολοκλήρωσης της ψυχής η οποία μπορεί να γίνει τέλεια ΜΟΝΟ διαμέσω της Κλίμακας της Ορθοδοξίας και ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΤΡΟΠΟ. Οι δρόμοι των ανατολικών διδασκαλιών κρύβουν επικίνδυνα μονοπάτια στα οποία είναι εύκολο να στραβοτιμονιάσει το καράβι που λέγεται ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.

Για να φτάσεις στην αυτογνωσία απλά διαλλέγεις ποιος είναι ο εαυτός σου που είναι ο ιδανικός για εσένα και φροντίζεις στη συνέχεια να τον στολίζεις ΣΥΝΕΧΩΣ. Φροντίζεις να επιλέξεις την κατάσταση εκείνη που σου αρέσει να ζεις και αν αυτή στοχεύει να μην πληγώνεις και να μην πληγώνεσαι τότε αποκτάς εσωτερικές δυνάμεις οι οποίες είναι το στήριγμα της ζωής.

Η αυτογνωσία και οι εγωκεντρικές τακτικές δεν συμβαδίζουν. Αν υπάρχει εγωισμός τότε θεωρείς ότι έχεις επιλέξει τον ΤΕΛΕΙΟ εσώτερο εαυτό και ΠΟΤΕ δεν θα φτάσεις στην αυτογνωσία, αλλά θα συνεχίσεις σε πορεία η οποία θα ειναι μια κατάσταση τυχαία. Θα είναι τυχαία γιατί τα μαθήματα της ζωής θα σε οδηγήσουν σε τυχόν αναθεωρήσεις και αν δεχθείς ισχυρά χτυπήματα, τότε θα αυτοταπεινωθείς και στη συνέχεια θα αποβάλλεις τον εγωισμό.

Ο εγωισμός προκαλεί θόλο στην έρευνα του εσώτερου εαυτού. Η ταπείνωση δεν έρχεται αρχικά αλλά οδηγός προς αυτήν είναι η σεμνότητα, η μετριοφροσύνη και στη συνέχεια έρχεται η ταπεινοφροσύνη και η ταπεινότητα.

Αφήνεις τον εαυτό σου να ανεμοδέρνεται ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ μήπως δεν γίνει αποδεκτός από τους άλλους και αποκτάς ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. Στην πορεία της ζωής επιλέγεις τον εαυτό που ΘΑ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΑΠΑ. Αν το πετύχεις σταδιακά θα φτάσεις σε μια κατάσταση που θα απολαμβάνεις την ευαισθησία της ψυχής, θα νιώθεις δηλαδή περισσότερο την αγάπη, θα συγχωρείς του άλλους για ότι σε έβλαψαν και τελικά δεν θα πληγώνεσαι αφού με την συγχώρεση δεν τρέφεται ΚΑΝΕΝΑ ΜΙΣΟΣ και κλείνουν ΑΝΩΔΥΝΑ οι πληγές.

Έτσι τελικά παύεις να πληγώνεσαι σταδιακά γιατί γνωρίζεις κάθε αδυναμία σου.

ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ μήπως δεν αρέσεις αφού έχεις όπλα στην πορεία της ζωής σου την ελπίδα την αγάπη και την υπομονή. Στέκεις με περισσή περηφάνια της καθαρής καρδιάς και αντιμετωπίζεις τους άλλους οι οποίοι ως αποτέλεσμα της αγάπης που δείχνεις στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε αγαπούν και αφού εσύθ δεν τους βλάπτεις τότε είναι επώμενο να μην θέλουν να σε βλάψουν και αυτοί.

Μετά από όλα αυτά δεν μπορείς να ζήσεις τις οδυνηρές καταστάσεις αφού δεν έχεις επιλέξει την αδυναμία της αποστροφής στον πόνο αλλά ΤΟΝ ΤΣΑΛΑΠΑΤΑΣ πια έχοντας ΑΤΣΑΛΩΘΕΙ με την εσώτερη εκείνη δύναμη η οποία σου προκαλεί απλά μία θλίψη πια για αυτό που βιώνεις και ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΝΟ. Δεν εκλιπαρείς επίσης για στάλες αγάπης αλλά αποδέχεσαι την ελάχιστη εώς καθόλου ή όση αγάπη έχεις καταφέρει να εμπνέεις στους γύρω.